نامه ای به امام رضا(ع)
به نام حضرت دوست که هر چه داریم از اوست
آقا جان سلام ، سلام من را که سراسر عشق به شماست پذیرا باشید .خواستم نامه ای بنویسم ، نامه ای به امام هشتمم ، اما بهتر دیدم که این نامه را در قالب شعر بنویسم :
شوق زیارت
دل من پر می کشه باز
تا بسوی بارگاتون
تا به سوی گنبد و اون
حرم زرد طلاتون
اشک مهمون چشامه
اسم تو باز رو لبامه
لحظه زیارت تو
تا همیشه تو چشامه
می دونم که تو می دونی
تمام راز دلمو رو
کاشکی دعوتم کنی تا
باز بگم من مشکلم رو
دل من آروم می گیره
وقتی نام تو رو می گم
مهر توکه توی جونه
عوض دنیا نمی دم
زهرا بردستانی / عضو ادبی مرکز کاکی
مشتی خاطرات
امروز من مانده ام و مشتی خاطرات بر باد رفته
در امتداد راهی
که آغازش تو بودی
بنواز
بنواز تا رقص گیرم
چشمان خاطره یادت را
تداعی می کنند :
آنگاه که در امتداد ابهام زندگی
نیلوفر وحشی نگاهت
بر من سایه افکند
و بودنم را معنا شد
و من چون شعله ای بی تاب
به آهنگ چشمانت
رقصیدم
ولی امروز
من مانده ام و.......
بنواز تا
بنواز تا راهی شوم
در امتداد روشنای چشمانت
بنواز.......
فاطمه اسماعیلی- مربی ادبی مرکز خورموج
یاد سال های قبل بخیر...
ماه رمضون اومده.صبح یادم نمیاد که روزه هستم .نه اینکه صبحونه بخورم .عادت ندارم. اما انگار ماه رمضون بدون خوردن سحری ماه رمضون نمیشه .انگار اصلا گشنه نمیشم .
غذای افطاری که می پزم یه کاسه ( کستر) برای مادرم کنار میذارم.نمیدونم چرا یاد مادرم ناخوداگاه بغض تو گلوم می کاره .پر میزنم به گذشته. اون موقع که جمعمون جمع بود . هنوز خواهر وبرادرا ازدواج نکرده بودن. با صدای اروم مادر بیدار میشدیم . سفره ی اماده وما اماده تر برا ی خوردن سحری. نمیدونم نصف شبی چه مطلب خنده داری بود که مدام پای سفره میخندیدیم .اصلا کوچکترین بهانه برای ما موجب خنده میشد.چه سرخوش ودلخوش بودیم.
هرکدوم از ما که از پای سفره کنار می رفت با سرزنش مادر مواجه میشد: خجالت بکش با این غذا خوردن میخوای روزه بگیری.وحتی همین کلام مادر بهانه ای بود برای خندیدن.سفره جمع میشد.وچه بی انصاف بودیم ما حتی یک تشکر خشک وخالی نمیکردیم از مادر . او که راضی نمیشد ما غذای سرد بخوریم. نصف شب بیدار میشد وغذا می پخت. با اون پادرد وکمردرد. .
چقدر دلم تنگ شده واسه اون روزا . حالا مادر زمینگیر شده .ودلخوش به اینکه ما شب به شب سری بهش بزنیم.تا باز هم برامون دلسوزی کنه. چقدر دلم واسه اون روزا تنگ شده. وچقدر اینروزا بغض مرتب بهم سر میزنه.مادر دیگه چشماش کم سو شده. دست وپاهاش قوت نداره .هوش وحواسش کمتر شده وحتی حرف زدنش کند شده. اما هنوز نگاه مهربونش نگران ماست. هنوز بودنش باعث جمع شدن ماست. ماه رمضون اومده. اما من هنوز دلگیر اون رمضونایی هستم که با صدای مادر پای سفره سحری مینشستم. کاش زمان به عقب برمیگشت.
به قلم زینب سهولی/مربی فرهنگی مرکز دیر
ای انسان...
برمعبری از نور ایستاده ای
وخورشید هزاران بار در قنوت سبز دستانت جاری می شود
ماه هرشب سلامت را به آسمان می برد
صمیمی تراز گلبرگهای نسترن
دلنوازترازآواز پوپک بر شاخ وبرگ نارون
اشکهایت مرواریدی از نور بر گردن شب می آویزد
وستاره ها هر شب برای گرفتن یک دانه مروارید
به رقابت می نشینند
فرشته ها هر سحر مات عشقبازی تواند
وزمزمه می کنند با هم
:تبارک الله احسن الخالقین
شاعر: صدیقه درویشی
مربی فرهنگی مرکز بردخون