فاطمه اسماعیلی (خورموج)

   

به معلم اول دبستا نم: 

یاد باد آن روزها 

میز،تخته،گچ و دفترچه ی خالی! 

دفتر خالی مشق من و تو 

یاد باد آن روزها 

همکلاسی،معلم،ناظم و خط کش 

مستخدم خوب،و من خالی از علم
 

خالی از عشق و محبت 

تهی از روح هنر 

یاد باد آن روزها 

دفتر شعر و دو بیتی "صبا" 

که یکی قافیه و وزن نداشت 

یاد باد ان روزها 

پشت هر میز کلاس 

پشت دفتر چه سبز احساس    

           
پشت نیمکت و قلم  

پشت بر تیرگی تخته سیاه 

پشت بر لرزش افکار تهی 

ذهن من یاس وجودت بویید 

یاد باد آن روزها 

آمد آن منجی خوش قامت سبز 

آمد آن روح بلند ایثار 

که الفبای وفاداری را  

بر سر دفتر دل نقش کند
 

آمد او تا که کند 

خویش فدای من و تو 

و دریغ از من وتو 

که نبردیم به جایی ره خود.
 

و کنون چندین سال 

پس از آن خاطره ها 

 وای ما خالی از علم
 

وای ما خالی از عشق 

یاد باد آن روزها 

برگ دفتر تهی از مشق شبانه 

من و تو لرزان باز 

چشم در چشم زمین دوخته بودیم و  

خجالت زده دنبال بهانه! 

که معلم این بار  

باز قبل از من و تو  

با صدای بم و خش داری گفت: 

باز هم؟! 

آری باز هم ننوشتیم! 

یاد باد آن روزها 

که معلم می گفت: 

من و تو ما هستیم،اگر این تفرقه از بین رود
 

بچه ها!روح بلند همت 

روح زیبای صداقت ،عزت 

پشت دستان شما سبز شود 

پس بکوشید ،بکوشید 

که فردا دیر است 

و من و تو باز هم  

فکر ننوشتن تکلیف شبانه بودیم؟! 

فکر آوردن یک تازه بهانه بودیم! 

یاد باد آن روزها 

یاد باد آن روزها

                                                       فاطمه اسماعیلی / مربی ادبی خورموج